Mali potkovičar

O vrsti: Najmanji je evropski potkovičar, kod kojeg je nos (koji je inače u obliku potkovice) vrlo izražen. Pahuljasto leđno krzno je smeđkasto do žućkastosmeđe boje, na trbušnoj strani bljeđe sivo-bijelo. Mlade jedinke su uglavnom sive boje. Ljetna membrana i uši su smeđe. Krila su vrlo široka, kratka i zaobljena. U hibernaciji se mali potkovičar potpuno umotava u ljetnju membranu.

Let i prehrana: Hranu isključivo hvata u letu. Agilan i okretan, često lepršav let i nevjerovatna sposobnost navigacije, omogućavaju ishranu vrlo blizu vegetacije čak i u gustom lišču. U šumama lovi veoma uspješno, naročito u gustim krošnjama drveća zbog izuzetne sposobnosti navigacije. 

Hrani se malim dvokrilcima, opnokrilacima, mrežokrilcima i malim moljcima.

Skloništa: Vrsta je široko rasprostranjena na sjeveru Evrope. Najčešće se registruju u krovnim prostorima crkava, tvrđava i drugih većih zgrada, ali i u podrumima i u kotlovnicama. Obično u nenaseljenim zgradama koje su vrlo dobro okružene vegetacijom. Često se koriste sve prostorije napuštenih zgrada, sa mjestima za noćno odmaranje koje mijenjaju u zavisnosti od temperature. Na jugu se porodiljske kolonije često javljaju u pećinama. Kao ljetnja skloništa, mužjaci koriste širok spektar objekata. Zimska skloništa su u kraškim pećinama i rudnicima ili u velikim kamenim tunelima.

Gdje se može naći u Crnoj Gori: Ova vrsta je široko rasprostranjena u Crnoj Gori i registrovana je na skoro svim nadmorskim visinama od nivoa mora do 1700m n.v. Međutim, iako je tako široko rasprostranjena, malo se zna o porodiljskim, a još manje o hibernacijskim skloništima. Najveća do sada registrovana porodiljska kolonija ove vrste broji više od 215 odraslih jedinki i nalazi se u kući na ulazu u NP “Biogradska gora”. To je ujedno i jedina do sada poznata tako velika kolonija u alpskom biogeografskom regionu. U mediteranskom biogeografskom regionu , do sada najpoznatija porodiljska kolonija (oko 100 odraslih jedinki) nalazi se u napuštenom hotelu na obali Šaskog jezera. O hibernacijskim kolonijama ove vrste se vrlo malo zna i neophodna su dalja istraživanja.

Važno: Zbog još uvijek relativno dobro očuvanih ekosistema i primjena dobrih praksi u poljoprivredi, habitati ove vrste u Crnoj Gori su još uvijek dobro očuvani. Najznačajniji ekološki elementi za ovu vrstu su termofilne livade sa linearnom žbunastom vegetacijom, kao i otvorene šume i bašte, pašnjaci i voćnjaci u selima u okruženju. Ova vrsta je zaštićena nacionalnim zakonodavstvom, a nalazi se i na listi Bernske i Bonske konvencije, EUROBATS sporazumu i Evropskoj direktivi o staništima.